ببخش;هرچند که مسکینی

فراموش کن;هرچند که دلگیری

این گونه بودن زیباست;هرچند که آسان نیست

آنان که عشق را می فهمند;عذاب می کشند و آنان که عشق را نمی فهمند عذاب می دهند 

هرگاه خواستی عشق بورز;هرگاه خواستی باران را مهمان 

 چشمانت کن 

هرگاه خواستی لب ها را آشیانه مهرت کن 

اما هیچ وقت عشقت را مهمان چشمان باران گرفته و لب های فرو بسته از مهرت نکن

آری,آغاز دوست داشتن است 

گرچه پایان راه ناپیداست

من  به پایان دگر نیندیشم... 

که همین دوست داشتن زیباست.

جویای راه خویش باش;از این سان که منم 

در تکاپوی انسان شدن;در میان راه 

دیدار می کنیم حقیقت را ,آزادی را.... 

خود را. 

در میان راه می بالد و به بار می نشیند 

دوستی یی که توانمان می دهد 

تا برای دیگران مأمنی باشیم و یاوری. 

این است راه ما... 

تو... 

و من.